Oni bali się nas-tych, którzy przeżyli

''Mroczne umysły'' Alexandra Bracken

Mam na imię Ruby. Potrafię wedrzeć się do twojego umysłu, a nawet wymazać wspomnienia. Jako dziecko zostałam wysłana do obozu "rehabilitacyjnego" dla takich jak ja. Zieloni, Niebiescy, Żółci, Pomarańczowi, Czerwoni. Mroczne umysły. Zostałam przydzielona do Zielonych, ale w rzeczywistości jestem ostatnią z Pomarańczowych. Ukrywam to, żeby przetrwać.

Najmroczniejsze umysły skrywają się za fasadą najzwyklejszych twarzy

Pomysł-pomysły na dystopie dwoją się i troją i każdy autor ma swój indywidualny pomysł...a przynajmniej tak mu się zdaje. Bracken z kolei to się udało. Przynajmniej w moim odczuciu. Jeśli ktoś z Was natknął się na coś podobnego niech śmiało pisze. Chętnie przeczytam. Ale wracając do tematu. 

Zieloni, Niebiescy, Żółci, Czerwoni i Pomarańczowi. Pięć różnych kolorów, pięć różnych nadzwyczajnych umiejętności. Zastanawia mnie fakt, że z początku bardziej ciekawiło mnie jak doszło do pojawienia się Psi i dlaczego umiejętności ujawniają się w tym konkretnym przedziale wiekowym, niż sama fabuła-2pkt

Zrealizowanie pomysłu-było...przewidywalnie. Serio. Nie tak trudno było przejrzeć pana ''Jestem taki cudowny. Mam władzę i wszystko kontroluję''. Kogo nie będę wspominać, bo byłby to niepotrzebny spojler, ale osoby które czytały pewnie wiedza kogo mam na myśli. A pomyśleć, że Ruby zarzucała Lee zbytnią naiwność. Poza tym trochę za wcześnie uwolniono naszą główną bohaterkę z obozu. Nie było okazji aby lepiej przedstawić to miejsce i potraktowano je pobieżnie. Budowa świata przedstawionego była całkiem udana, jednak czasami żałowałam, że nie było wspomniane który jest rok. Zwłaszcza kiedy Ruby o to zapytała. W tej części nie dowiedzieliśmy się skąd wzięła się OMNI(choroba, która zdziesiątkowała liczebność dzieci) czy od czego zależało posiadanie danej umiejętności. Mam nadzieję, ze autorka rozwinie ten wątek w kolejnych częściach. drażniło mnie, że pisarka sama się czasem gubiła w historii. Najpierw nam pisze, że Ruby została zabrana z domu dzień po swoich urodzinach, a w wspomnieniach wspomina, ze nastąpiło to dokładnie w dzień jej urodzin. I jak tu pani wierzyć, pani Bracken? Ale poza tym wszystkim było też nawet zabawnie. I duży plus, że nie było to sztuczne. Żarty były kiedy potrzeba, natomiast nie było ich kiedy nastrój był poważny i działo się coś...brakuje mi słowa, bo smutne tutaj nie pasuje, ale wiecie o co chodzi.

Wiele osób też porównuje obozy w książce z obozami koncetracyjnymi. Nie mogę się zgodzić z tym porównaniem. Jasne, nie mówię, że wizja nakreślona nam przez autorkę jest wesoła. Ale nie przesadzajmy-0,25

Bohaterowie-naprawdę polubiłam naszą Wspaniałą Czwórkę. Już wiem, ze to będzie moja ulubiona literacka paczka przyjaciół. Zu była ciekawą i intrygującą osobą, duet PulpetxLiam wspaniały i śmieszny. zresztą osobno też byli bardzo udanymi postaciami. Bardziej polubiłam Ruby w tej grupie, niż osobno. Kiedy z nimi przebywała zdawała mi się jakaś...inna. Czasem jej głupota doprowadzała mnie na przemian do rozpaczy i szału, ale nie była kolejnym pustym, głównym bohaterem. Miała swój charakter i choć mogłabym się do niej przyczepić to zostawię w spokoju, bo nie była najgorsza. Co do naszego głównego antagonisty, to ''spotykałam'' lepszych, ale przyznam, że niezwykle zainteresował mnie pod względem psychologicznym. Co prawda nie polubiłam go tak jak resztę tych ''złych''...no dobra w ogóle go nie polubiłam. Był zbyt przewidywalny. Jednak ciekawi mnie to dlaczego jest jaki jest i chętnie bym się tego dowiedziała. Co znając życie nie nastąpi. jeśli jednak autorka mnie zaskoczy i wytłumaczy jego zawiła psychikę to osobiście ją odwiedzę z bukietem ulubionych kwiatków, czekoladek czy z czymkolwiek innym. Chyba, ze zupełnie spapra sprawę. Wtedy kurierem wyślę jej bukiet granatów(nie nie chodzi tu o owoce)-2,5  

Pulpet jęknął.

-Czemu jesteś taki dziwny?

-Ponieważ moje dziwactwa kasują twoje dziwactwa, moja ty hafciareczko złota

Ogólne wrażenie- Książka ma mnóstwo naprawdę świetnych cytatów. Ale bywają i te zupełnie bezsensowne. Choćby ten:''Kiedy dziewczyna płacze, nie ma nie ma na świecie nikogo bardziej bezużytecznego niż chłopak. Czy autorka to jakaś początkująca feministka, czy co? Albo nigdy nie zdążyło się jej płakać w obecności faceta, albo natrafiła na tych totalnie beznadziejnych. Chłopka nie będzie mówił bezsensownych komentarzy i wmawiał coś w co i tak nie wierzy, typu ''To nic'' czy ''Wszystko się ułoży''...no chyba, że tego właśnie potrzebujesz. On cię przytuli, pomoże wziąć ci się w garść i sprawi, że pokonasz przeszkody lepiej niż zrobiłaby to nitrogliceryna. Nie będzie starał ich przed tobą usunąć, sprawi, ze sama to zrobisz. Wbrew temu co większość z nas myśli w wieku wczesnoszkolnym nie jest to odmóżdżona i gorsza płeć. 

Na początku ta książka nie pociągała mnie zbytnio. Nie spieszyło mi się, żeby poznać dalszy ciąg tej historii. Były tylko nieliczne miejsca, które naprawdę przyciągnęły moją uwagę i mnie pochłonęły. Jednak wczoraj to się zmieniło. Nic nie było mnie w stanie od niej odciągnąć. Nawet ta przewidywalność zaczęła znikać. wtedy wszystko poszło z prędkością światła-1,5

Inne-zakończenie. Zakończenie i to co się stało przed nim. Dałam się zapędzić w pułapkę. Koniec tego tomu totalnie mnie zaskoczył. I jest to chyba pierwszy raz od bardzo dawna, kiedy nie mogę się z nim zgodzić, nie dlatego, ze jest zbyt cukrowy i stanowi jeden wieli happy end. Ale z totalnie innego powodu. Naprawdę żałuję, że od razu nie kupiłam II a nawet i III tomu bo od wczoraj ciągle myślę co będzie dalej-1pkt

Podsumowując-''Mroczne umysły'' to nie książka bez wad, ale przecież to debiut. Początek był trudny, potem jednak było już tylko lepiej. Mam nadzieje, że to znaczy, ze autorka się rozkręciła i dwie następne części(oraz opowiadanie) trzymają poziom tych ostatnich stron. Pomysł i bohaterowie zapowiada się naprawdę ciekawie i już nie mogę się doczekać kiedy dostanę w swoje ręce następny tom. Czy polecam? Tak. Oczywiście, nie każdemu się spodoba, jednak jeśli po tej recenzji jesteście choć trochę zainteresowani to czemu nie spróbować? Przyznam Wam się jeszcze, ze chętnie zobaczyłabym ekranizacje :)

Ocena-7,25/10

Nigdy-powiedział po chwili Liam-Nigdy, nigdy, nigdy. Nigdy Cię nie zapomnę

PS. Tak teraz przyszło mi do głowy jedno pytanie nawiązujące do mojego mini wywodu trochę powyżej...wierzycie w przyjaźń damsko-męską?